Kayıp Düşünceleriniz

Vietnam Savaşında yaşanan Napalm vahşetini dünyaya gösteren bu fotoğrafın çekilmesinin üstünden neredeyse bir yarım asır geçti.İnsanlık tarihinin hafızasına kazınacak olan bu fotoğraf hem bunu çeken fotoğrafçının hem de çıplak bedeniyle Napalm'dan kaçan kızın hayatını değiştirir. 8 haziran 1972 günü,üç günden bu yana Cao Dai tapınağına sığınmış olan  Kim  Phuc bir haykırışla irkildi.

Saat akşamın altısıydı. Güneş ufukta görünen tepenin arkasına utanarak saklanırken havayı kızıla boyuyordu. Güneşin bıraktığı o tatlı hisle çocuklar günün son oyunlarını belki de hayatlarının son oyunlarını oynuyorlardı. Kale direğinin dibinde tek başına, hissettiği fazlalık duygusu ile arkadaşlarının futbol oynayışlarını tartışıyordu kendi kafasında. Sen neden oynamıyorsun diye sormuştu İrem.

“O öyle biri değil”  "Benim Kemal'im yapmaz" Hıhı aynen kesin öyledir. Kişiler bir kişiye güvenirken genelde onların sadece bir yönünü dikkate alırlar. Yani nasıl istersek öyle görüyoruz. İlk tanışma  ve izlenim bizde bazı fikirler ve yargılar oluşturuyor. Bu çoğu zaman bizi yanıltıyor zaten. Mesela bir iş başvurusunda bulunurken ya da bir kıyafet alırken bile isim yapmış markalaşmış olanlar tercihimiz oluyor. Kıyıda, köşede hayatta kalmış ve yaşamını sessizce devam ettiren, duyulmamış olanları görmezden geliyoruz.

    Bugün dünya emekçi  kadınlar günü. Dolayısı ile öncelikle bu durumun nasıl ortaya çıktığını bilmekte fayda var.      8 Mart 1857 tarihinde ABD'nin New York kentinde 40.000 dokuma işçisinin daha iyi çalışma koşulları istemiyle bir tekstil fabrikasında greve başlamış. Ancak polisin işçilere saldırması ve işçilerin fabrikaya kilitlenmesi arkasından da çıkan yangında işçilerin fabrika önünde kurulan barikatlardan kaçamaması sonucu 120 kadın işçi orada can vermişti.     Önce 1910 “Dünya kadınlar günü” sonrasında 1921’de “Dünya emekçi kadınlar günü” ardından 1977’de ise Birleşmiş Milletler tarafından bu günün 8 mart olması kararlaştırılmıştır. Yani bugün dünya emekçi kadınlar günüdür.

          Yalnız kalmaya ihtiyaç duyuyordu. Olabildiğince yalnız… Zaten arkadaşlarından daha kötü psikolojide aynı sınavlara tabi tutulması onun moralini ve sinirini bozmaktaydı. Arayan kişiyi görünce bir süre açıp açmamakta tereddüt etti. Sonunda arkadaşı sesli mesaj bırakmayı denemeye başlamıştı. Ona, müsaitse yanına geleceğini ve mümkünse iki bardak çay koymasını isterken  Rastgo telefonu açtı.           İçi bir an da sevinçle doldu yalnız kalmak isterken nasıl oluyor da yalnız kalmayı bir telefonla hemen ret edebiliyordu.