Kayıp Düşünceleriniz

        Sırf birileri paylaşıyor diye siz de paylaşıyorsunuz. Merhametli olduğunuzu, katliamlara üzüldüğünüzü herkese kanıtlamak istiyorsunuz. Yaptığınız şey gösterişten başka bir şey olmuyor. Çünkü;         Orada ne olduğunu bile bilmiyorsunuz. Sorgulamayı, araştırmayı, medya tarafından gözünüze sokulan olayların ne olup bittiğini düşünmeden, sorgulamadan, kendinize  "acaba

Soğuk kış günlerinden biriydi. Fırtına tüm şiddetiyle kuzeybatıdan esmeye devam ediyordu. Belki biraz kar yağmıştır umuduyla şöyle bir pencereden bakıverdi ama yer kupkuru ve asfalt siyahıydı. Hala iki gün öncesinin ağrısı duruyordu. Arkadaşları son dakikada bir Yılbaşı partisine davet etmişti. Gitarını alması gerektiğini söylemeyi unutmamışlardı. Gitarını kaptığı gibi 22 dakika 32 saniye sonra orada olmuştu. Masada birkaç çeşit bira votka ve viski vardı. Güzel bir gece olacağı başından belliydi. Şarkıları çaldılar, söylediler, beraber yılın başı için geri sayım yaptılar ardından şarkılara devam ettiler.  O gece evine geç dönmüş 20 saattir uyuyordu.

            Herkesin bildiği, ama hayretle izlediği bir konu var. İyiler hep kazanır sözü artık geçerli değil.                        Ramiz yirmi beş yaşlarında hala üniversite öğrencisi, kimilerine göre dindar kimilerine göre ateist bir kişilik. Kendisine sorulursa objektif eleştiri yapan inançlı bir insan. Ne yazık ki bu soran hiç kimse olmadı.

Her şeyi eleştiren, dili sivri sert görünüşlü duygusal bir adamdı Rastgo. Muhtemelen kendisiyle bir sorunu olmadığını düşünen kendisiyle sorunu olan biriydi. Yalnız kalmak için epey vakti oluyordu. Evde tek başına kalınca, bir arkadaş ortamında ve yahut bir düğünde bile yalnız kalmayı becerebilen biriydi. Her şey de bir yanlış buluyordu ama gerçekten her şey de bir yanlış vardı sadece diğer insanların bunu dile getirmediğini düşünüyordu. Birçok konuda aranan bir kişilik olduğunu düşünüyordu. Öyleydi de zaten çünkü kime bu düşüncelerini anlattıysa büyük çoğunluğunda haklı buluyorlardı. Gel gelelim ki haklıyı seven kimdi?

  Bu sabah erken uyanmıştı. Yoğun bir günün ardından yorgun düşmüştü. Eve girdiğinde interneti açtı, haberlere şöyle bir göz gezdirdi. Biraz sonra acıktığını hissetti. En son ne zaman yemek yediğini ufak bir hesapla altı saat ve kırk dört olarak belirledi. Bu tekrar yemek için makul bir süreydi. Tek başına yaşadığı için yemek yapmaya üşeniyordu. En iyi bildiği şeyi yaptı.

Bir öğrencinin üniversite de ilk öğrendiği şey meslek, bilim, dil, felsefe veya araştırma kültürü değildir ne yazık ki! Bu alışkanlıkları genelde son senelerde ya da yüksek lisansta ediniyoruz. Bir heyecanla kazandığımız üniversiteye güzel umutlarla geliyoruz. Ancak ilk öğrendiğimiz şey baş belası ya da fazlalık olduğumuz oluyor. Bu nasıl ve nerede mi öğrenilir?

Biliyorum. Sözlerime iğrenç bir espri ile başlamak istemiyorum bu yüzden sonraki cümleye saklıyorum. Köşe yazarı olmak için köşede bir yerde yazmak şart mı? Köşe yazarı olmak bir kesim tarafından okunmak,bir şeyleri eleştirirken dikkate alınmak için güzel bir fikir. Uzun zamandır aklımın ucundan geçen şeylerden birisiydi yazmak.Ama ne yalan söyleyeyim bir türlü cesaret edemiyordum. Yazmak,

      Sabah mavi bir sis bulutunun görüntüsü ile uyandı. Masallarda anlatılan türden bir andı bu. Kendini bir masalın ortasında hissetti. Belki birazdan tam karşısında bir peri belirecek ve ondan dileğini dinleyecekti.Ama bu bir masal değildi. Yaşadığı o an gerçekti. Az önce gördüğü rüyayı düşündü, hala onun etkisindeydi. Acaba bu rüya da diğerleri gibi bilinçaltı yansıması mıydı? yoksa ona ne yapması gerektiğini şifreli anlatan bir yol gösterici miydi?